Hayatı uç noktalarda yaşamak. Ortalama,kontrollü bir insan olamamak.Bir şeyi de abartmasam diyorum bazen.Olduğu gibi,olması gerektiği gibi yaşasam, dallandırıp budaklandırmadan.İçerden bir yerlerden gelen, içgüdüsel bir ilgi odağı olma isteği. Hayatıma dahil ettiğim kim varsa hayatlarının en mühim yerlerinde,listenin en üst sıralarında yer almak istiyorum.İçten içe çok neşeli, hayat dolu,kıpırkıpır olmak; ya da ölüsakin,içine kapanık,kapalı.Ya çok fazla seviyorum birini,hastalık haline getiriyorum;ya da hiçbir şey ifade etmiyor benim için.Ya kavruluyorum özleminden ya da adı bile gelmiyor aklıma.Ya eğlenmekten baygın düşüyorum,ya da ağlamaktan bitap. Ya köle oluyorum, ya efendi.Uç noktalardayım hep, düşmeye bir adım kala.Seviyorum uçurum kenarlarını. Böyle olunca da bana bakanların bana mı, yoksa ne zaman düşeceğime mi baktıklarını anlamıyorum.Ya fazla dert ediniyorum bunu kendime, karartıyorum içimi;ya da zerre kadar umurumda olmuyor,dağıtıyorum kendimi. Ya bir insanın yumruk büyüklüğünde, ufacık bir yerine hapsediyorum kendimi,ya da dünya dar geliyor,hiçbir yere ait hissetmiyorum.Ya dünyalar güzeliyim sabahları, ya tanımıyorum aynadaki çirkin kadını! Benimki genetik bir bozukluk olsa gerek.Beynimin benim isteklerim doğrultusunda olmayan kararlarını uyguluyorum.Kayıp içimde birçok şey.Çıkmıyorum başa, kabullendim. Bozuntuya vermek lazım bazen…Sevgilerim,nefretlerim,korkularım,isteklerim, alışkanlıklarım,endişelerim,vurdumduymazlıklarım, tedirginliklerim,İnançlarım,beklentilerim,merhametim, kinim,serseriliğim,dışım, içim, her şeyim abartılı. Bu da benden bir özeleştiri olsun.Yine de dışarıdan bakmıyorum kendime,bir tarafım daha baskın şuanda,ama tartışmak istemiyorum bu saatte.Uyumak istiyorum.
temmuz 2oo7
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder