sonu olmayan bir masalın sessiz kahramanı.

Gitgide derinleşen,daha da çok acıtan,müdahalesi ölümcül bir yara...Minik bi 'kesik' ne zaman böylesine acıtmaya başladı?Bunca zaman neden farketmedim,bu kıvama gelene kadar neredeydi aklım?Midemde bir krampla başladı her şey... 2 masal kahramanı uzaktan kesik attılar birbirlerine,biri bendim,yarası ilk açılan da öyle.Tedavide başarılı olan taraf çabucak sardı yarasını,bir tek damla kan bile akmadan...Bense kan kaybımı izledim sakince.'O'izlemedi,gördü ama farketmedi durumun ciddiyetini.Umursamadı,dikkate almadı.Kaybettiğim her ünite kanla beraber hayata inancımın da azalışına şaşırmadan baktım,yorgun gözlerle...Bana dair ne kalıcak diye merak içindeydim yalnızca.Her hücrem 'ona'aitti,her cümlem 'ona'dairdi, aldığım her nefes 'onun'için,verdiğim her nefes'ona'ithafendi.Çekitiğim acının hiç bir önemi yoktu,benim hiç bir önemim yoktu.Yoktum ben,görmüyordu beni,duymuyordu sessiz çığlıklarımı.Ben avazım çıktığı kadar susuyordum 'ona'...Kelimelerim kayboldu,karşı konulmaz bir sukunet geldi yerine.'Onun' dışında her şey gittikçe renksizleşti.'Onun'ışığı dışında hiç kimse ışığını yansıtamıyordu gözlerime.Bir süre sonra siyah-beyaz bir film setindeydim.'O'yıldızdı,ben figuran bile değildim.Görünmezdim artık...Hissettiğim tek bir şey vardı ve bu benim lehime değildi. Sonu olmayan bir masalın sessiz kahramanı...İç organlarına kadar işleyen,parçalayan,kemiren bir başkası...İçtiği her sigaranın ilk nefesinden son nefesine 'ona'armağan...

eylül 2oo6