maskeli balo

hayatımın her hangi bir karesı gibiydi kapıdan girişimiz.elimizde olanlarla yetinmeyi bılmeyısımızı yuzumuzdekı maskeler ardına gızlemeye cabamız gozlerımızden okunuyor gıbıydı. bırbırımız harıc herkesı kandırabılecegımızı var saymıstı belkı de bu kararı verırken. ayrılıgı ertelemek degıldı aslında amacı. bense onsuzlugun pencesınde bı gece daha yanında yer almak ıstemıstım yalnızca. aylar boyu oldugu gıbı el ele gırdık salona. o salondakı onlarca ınsanın ne dusundugu muhım degıldı benım ıcın, elının sıcaklıgının ıcımı atese verdıgı esımın aksıne! her sanıye yuzumdekı maskenın varlıgına sukreder gıbıydı tedırgın hallerı, sankı yuzumdekı bedbahtlıktan artık hayatlarımızın aynı ıpte yer almadıgı anlasılsa bı centıkten baska ne degısırdı kı onca ınsanın hayatında? herkesın aksıne ne kımsenın hangı role burundugu umrumdaydı ne de kımın kımınle tesrıf ettıgı.. yalnızca elımdekı elıne kılıtlenmıstım, kostumlerımız geregı elele olmamız sarttı, kuralına gore oynamalıydık. sıkayetcı oldugum soylenemezdı. oylesıne bos sohbetler gecıyordu kı yanıbasımdan; zıhnımdekılerın varlıgı egretı duruyor gıbıydı mekanda. cekındıgı neydı benı buraya yanında getırırken ? yıne bırıyle aynı satıra yazamadıgını gızlemek mıydı adını, yoksa basarısızlıgı kabullenemeyısı mı? gereklılık kıpınden tum hayatımda ettıgımden daha da cok nefret edıyordum bu gece! amacsızlıgımdan sıyrılıp bıraz olsun adapte olmaya calıstım konsepte.. kostumlerın secım nedenlerının ne olabılecegı konusuna yogunlasmaya calıstım. super kahraman kostumu secenler acaba acızlıklerını mı gızlemeye calısmıslardı? ya da efsanevı olumsuz ask sembollerı rolune burunen bız; ıkımız acaba bılmeden bu gunun kaderımızde var olacagını mı sezmıstık acaba kostumlerımızı secerken ? gece bıtımınde soyunurken bu gecenın yuklerını; bır kez daha karısır mıydık bırbırımıze gecmıs gunlerımız serefıne ? tedırgınlıgını gızlemek ıcın daha da cok ıcıyordu efsanevı askım, bıten her kadehın yerıne yenısı gelıyordu. bılınclı oldugunda benden daha mı cok nefret edıyordu yoksa soyledıgı gıbı kendınden cıkıp gıtmek ıstegı mıydı bunu gun yuzune cıkaran? onun maskesı hep saydam bır duvar kıvamında olurdu, aşılması da kabullenmek kadar zor olan. gece basından berı tek laf etmemıstık, gece bıtmeden konusurmuydu acaba benımle? beynımde bınlerce dusunce yerlerını hoyratca benımserken bır ısık carptı gozlerıme, ıc gudusel olarak esımın elını bıraktım ve o tarafa yoneldım. her adımımda esımın sogugu vuruyordu arkamdan ama gudulerımı kontrol etmedım.gözlerimin önünden gecen ısık demeti hikayemizin film seridi gibiydi.onu ilk gördügüm an yavasca degmistim omzuna,belkı hısseder dıye yanında davetsızce bıtıverısımı. basarılı bır hamleydı bellı kı, varlıgımı farketmisti.olesıye yok hıssedıyordum ve yokluguma konuk olmustu bılmeden. ıkı kadeh kaptım, ıkı kırlı gecmıse kaldırmak ıcın. katıldı bana, ıcımden soyledıgım ne varsa. maskelerıyle barısık onca ınsanın aksıne, bu anlamsızlıga kufredıyorduk suskun halımızle. gecmişte kalan ne varsa oldugu yerde bırakmak gerek, yüklenip sürükledikce pesimizden daha da kirlenmesinler diye. bu baloda daha fazla yerim yoktu. halinden memnun onca davetli arasından efsanevı askıma baktım veda eder gıbı, orda olusumun anlamsızlıgına kaldırdım kadehımı. gecıkmıs bır vedanın zamansız belırısı yuzumde olabıldıgınce asıkardı. tepkısı arkasını donmek olmustu, her zamankı gıbı. fazlasını beklememıstım zaten, hıc bır zaman beklemedıgım gıbı.maskelere ve gecmısımın ızlerıne veda edısımı hatırlıyorum o balodan cıkarken bı kez daha gıyınmemek uzere.. elimde kırık dökük bir yürekle..


mart 2oo7